Wampirze klimaty

raditzu

Parking przy Baker Street. Kupa bezdomnych, prostytutek i narkomanów. Stare samochody, graty i zepsute sprzęty domowe. Gwar rozmów, skrobanie szczurów, szelest ubrań... Radio.
-Witamy w audycji Nocna Poezja... Kłania się państwu Steven Johnson oraz Madlene O’hara. Później dołączy do nas również słynny amerykański znawca sztuki oraz archeolog Michael Simmons.
Jest godzina 23:15, pogoda jak zwykle w naszym Londynie, jest ciepło i wilgotno, gdzieniegdzie trochę powieje. Zapraszamy teraz do wysłuchania kilku propozycji naszych słuchaczy, którzy przysłali do nas swoje prace. Komentarze można wyrażać pod naszym stałym numerem telefonu... Teraz jednak przejdźmy już do prac... Madlene, możesz zacząć czytać pierwszą?
-Oczywiście... –odpowiedziała spikerka. –Pierwszą pracą jest wiersz pana Adama C., który przysłał nam „Cierpienie...”. –poinformowała Medlene. Przez chwilę z radia dobiegało monotonne recytowanie wiersza, którego słuchanie przyprawiało nie o cierpienie, ale o katusze. Żaden ze słuchaczy nie miał ochoty skomentować niskiej jakości dzieła, więc pracownicy radia przeszli do drugiej pozycji. –Następna jest praca przysłana nam anonimowo. Z nią związany jest również konkurs: Jaki tytuł można nadać owemu dziełu? Najlepsze propozycje zostaną nagrodzone... A teraz – dzieło z gatunku gotyckiego horroru...
„...ni Taurus Flecista, ni Sauroten Rzeźnik, żaden z nich ową rzeczą nie dysponują. Bo gdy Kain swój żywot wstecz obejrzawszy zapłakał, śluz z jego oka krwią zaszedł i niczym perła się zestalił. Po dziś dzień ów Kroplą Krwi Potwora zwany przedmiot dwa po razy dziesięć w dniu każdym krwią moczony, krew tyloż razy na dzień oddaje. A moc jego straszna i dla nie i śmiertelnych zabójcza...” –kobieta przestała czytać. –Nie uważasz, Steve, iż jest to dzieło o dość dziwnej tematyce? I w dodatku jeszcze ten stary papier... Ktoś mógłby pomyśleć, że to istotnie jakieś przedwieczne zapiski...
-Czytaj dalej, Madlene... To ciekawe... –zaproponował Johnson.
-Zaraz Steve. Mamy chyba pierwszy telefon od słuchacza... –poinformowała kobieta.
-Słucham... –odebrał jej kolega. Właściciel głosu ze słuchawki był bardzo podenerwowany.
-Bierz ten papier i uciekaj ze studia!
-Słucham? –Seteven nie bardzo zrozumiał intencje dzwoniącego.
-Zamknij się! Spieprzaj ze studia, póki jeszcze te cholerne pijaw... –głos urwał się nagle, gdy obsługa radia rozłączyła się.
-Chyba nasz słuchacz zdenerwował się nieco tym opowiadaniem... –skomentowała kobieta. Jej głos jednak pełen był niepewności. –Tylko czemu?
-Cóż, może miał zły dzień... –odpowiedział jej Johnson. –Hmmm, znowu dzwoni... Nie będziemy odbierać... Madlene, czytaj dalej proszę...
-Dobrze... „A moc jego straszna i dla nie i śmiertelnych zabójcza... Nieżywy i niemartwy tylkoż ów amulet posiadać musi, gdyż żyw i zdrów umrze. Kto z naszych jest klanów i z życiem się pożegnał, niechaj w drogę rusza by ów skarb we ręce właściwe włożyć. Droga doń kręta wiedzie przez dusz zakamarki, wilków siedziska i nie światy rzeczywiste...”... To jest upiorne... Czy to ma być proza? –Madlene była nieco zbulwersowana.
-Nie wiem, Madlene. Jednak... zaraz... –z głośnika radia dobiegał dźwięk szurania i uderzeń w drzwi. Nagle coś jakby eksplozja szkła i równoczesne krzyki kobiety i mężczyzny... Potem cisza...